vrijdag 6 april 2012

Donderdag 29 maart 2012 - Naar Nagarkot

Helaas moeten wij vanochtend The Old Inn verlaten. Wat een gaaf guesthouse is dit. Het personeel is zo vriendelijk. Allemaal jongelui, die vooral met de Nederlanders, grapjes maakten. Waarschijnlijk begrijpen wij hun humor beter dan de Engelsen of de Fransen!
We denken dat het ook meespeelt dat er een andere groep Nederlanders is. Hun reisleidster heet toevallig ook Margreet en komt al heel lang in Bandipur.


Twintig kamers heeft dit guesthouse en wij voelen ons er ontzettend thuis, ondanks de gedeelde sanitaire voorzieningen en dat er af en toe geen stroom is. Helaas voor mij toen ik net onder de douche stond.

Er staat ons vandaag een lange autorit van zes uur te wachten. Na ongeveer anderhalf uur rijden maakt onze chauffeur Harry ons op de kabelbaan attent. Hij vertelt dat daarboven de hele bekende tempel "Manakamana" is. Die willen wij wel van dichtbij bekijken. Harry overlegt even met zijn baas, hij heeft een strakker schema dan wij denken. En we mogen! Harry gaat zelfs met ons mee.


Een Nepalees betaalt 300 ruupees = 3 euro en wij als "foreigner"  betalen 11 USD=11 euro! En wij moeten evengoed nog in de rij gaan staan. Tot een Nepalees ons vertelt dat wij door kunnen lopen tot de kaartjescontroleman. Die is een beetje sacherijnig en we kunnen alsnog in de rij aanschuiven. en dat is ook weer leuk. 


We weten niet wat we zien........ een vrouw heeft een kip in haar handen en even later zien wij een geit in een bakje de kabelbaan ingaan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zij worden dus bij de tempel geofferd. Je weet werkelijk niet wat je ziet als je een geit in de kabelbaan omhoog ziet gaan zo alleen. We moeten natuurlijk lachen, maar niet te hard, want het is hun gewoonte en helemaal heilig natuurlijk. Eindelijk kunnen in een cabine plaatsnemen samen met een gezin, man, vrouw, baby, dochter en oma. Dochter vindt het allemaal een beetje eng en zelfs een stophoestje van onze kant mag niet helpen. Of ze schrikt van deze grote Margreet. In Bandipur moest een klein kindje ook al vreselijk huilen toen ze Margreet zag. 

Haha, we worden hier echt bewonderd of uitgelachen dat kan ook. Margreet met haar lengte en ik met mijn grijze kop. Maar daar zitten we niet mee. De tocht naar boven is prachtig. Met een uitzicht op kleine dorpjes en de mensen die er op de velden werken. 

De Nepalezen uit de omgeving zelf mogen gelukkig zonder te betalen met de kabelbaan naar boven. Ze hebben echt geen geld om de tocht naar de tempel te betalen. Anders zouden ze moeten lopen. Die tocht zou een dag in beslag nemen. We verwachten alleen de tempel te zien. Maar voor ons verschijnen er weer een boel trappen. Ik wil geen trappen meer!!!!!!!!!!!! Nu zien we een complete stad met allerlei kraampjes waar ze een heleboel troep verkopen. Zelfs een soort babyborn is er te koop. We noemen deze de Nederlandse Boeddha.  Het lijkt erop dat ze dat zelf ook denken, want verder is er echt geen speelgoed te bekennen.

Als we bij de tempel aankomen zijn we pas echt echt helemaal verbaasd. Een drukte van belang. Mensen op blote voeten die de tempel betreden. Daarvoor hadden ze zij hun meegebrachte dier (haan, geit en weet ik al niet meer) afgegeven om te offeren. Jakkie jakkie. Zo zielig ook. Die arme beestjes. En de mensen lopen gewoon op hun blote kakkies door dat bloed!





Wat een rituelen worden er bij de tempel uitgevoerd. Om het echt allemaal te begrijpen moeten we allebei het “Nepalboek” er nog eens goed op naslaan. De tempel zelf hoeven we echt niet in. Al dat bloed op de grond van de geofferde dieren.

En we moeten toch weer naar de auto. Ondertussen zijn we al weer anderhalf uur verder. Dus weer terug met de kabelbaan naar beneden. We hebben nog vier uur rijden voor de boeg. We moeten nog maar 86 kilometer rijden. Maar om bij Nagarkot te komen moeten we dwars door Kathmandu. En geloof ons dat is echt geen pretje. Totdat we op de Highway naar China komen. Jippie een vierbaansweg. Alhoewel, de Nepalees snapt niet dat je daar echt wel harder mag rijden dan 40 kilometer per uur. Alhoewel er ook mensen oversteken, koeien, honden en mensen met handkarren lopen. Dus is het geen optie om daar met 130 kilometer per uur overheen te karren.

Om half vijf zijn we bijna bij het hotel in Nargakot. Bijna dus. Want er wordt aan de weg getimmerd. Gelijk een file van vier auto’s!!!! De werkmannen moeten eerst een aantal stenen gaan wegscheppen eer wij er door kunnen. Om vijf uur zijn we er eindelijk. Ping!!!!!!!!!! Hartstikke gaar. Na even de kamer verkend te hebben en het balkon van waaruit wij vijf adelaars zien vliegen, duiken wij dus gelijk voor een namiddagdutje het bed in. Wekker gezet voor het eten van half zeven. En nu zitten we moe maar voldaan ons verslag te schrijven. 

Even de foto van de dag erbij zoeken en dan de verslagen van drie dagen verzenden. En dan gauw een douche. We zien helemaal grauw en goor van al het zand.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten