Vandaag is Harry weer om acht uur present. We hebben hem zowaar gemist. Na even
een en ander betaald te hebben (het paragliden en zo) gaan wij op weg
met de auto naar Bandipur. Na ongeveer een uurtje rijden op de highway
met de koeien, mensen en het getoeter van alle auto’s op een slingerweg
met vreselijk veel haarspeldbochten hebben we een korte pauze en vervolg wij
onze weg naar Bandipur.
Vlak voor Bandipur stappen wij uit en mogen wij verder lopen. Waar zijn we nu terechtgekomen? We snappen al snel waarom we niet met de auto verder kunnen. De dorpsstraat bestaat uit diverse trapjes.
Vlak voor Bandipur stappen wij uit en mogen wij verder lopen. Waar zijn we nu terechtgekomen? We snappen al snel waarom we niet met de auto verder kunnen. De dorpsstraat bestaat uit diverse trapjes.
Harry belt met het hotel en er komen twee kofferdragers aan.
Na
een korte tocht door de dorpsstraat, het ziet er echt in het begin niet
uit, komen wij aan bij de Old Inn. Het hotel is zijn naam waard. Het
gebouw is tweehonderd jaar oud, heeft vier etages en heel veel kleine trapjes. De
doorgangen zijn niet geschikt voor lange mensen, dus als Margreet nu echt een
kromme rug gaat krijgen komt het hierdoor!
Onze
slaapkamer is fantastisch. Uiteraard twee bedden en luiken voor de ramen.
Je mag eerst de klimrhododendron even opzij houden voor je de luiken kunt sluiten.
Het is er erg donker, drie kleine lampjes en dat is voor ons niet genoeg,
dus leve de zaklampen. In dit hotel hebben wij gemeenschappelijke
sanitaire faciliteiten. Gelukkig zitten wij op een hoog.... de douche en
de toiletten zijn vlakbij. Er hangt een boiler dus we besluiten om na het avondeten te gaan douchen. De andere
gasten zijn hopelijk niet zo slim als wij Hollanders. Onze koffers gooien wij op bed
en we gaan naar beneden om te lunchen. De Nepelase keuken
is heerlijk, zo lekker gekruid. Het duurt even voor de bediening doorheeft dat, als wij thee willen drinken, wij graag apart gekookt water willen hebben en de theezakjes apart. Anders krijgen we "Black thee" of thee met veel melk met een vel! Gelukkig heeft Margreet een doos Pickwick smaakjesthee
meegenomen, echter de kruidenthee is hier veel lekkerder.
Dan gaan wij het dorp Bandipur verkennen, want we hebben hier anderhalve dag vrij. We lopen langs een school en langs terrassen, waar onder andere rijst op wordt verbouwd. We komen op een plateau met
een prachtig uitzicht over de bergen, de terrassen en een gedeelte van het dorp. We zitten even heerlijk onder een boom tussen de geitenkeutels en gaan dan de andere kant van het dorp verkennen.
Vlakbij een gebouw komen wij een jongen tegen die met ons begint te praten.
Vervolgens geeft hij ons een rondleiding op zijn school. De jaartelling
is hier anders, wij leven nu in 2068 (is de film Back to the Future hier
opgenomen?) Erg komisch om te zien dat de leerlingen zich aan moeten gaan melden voor het volgend schooljaar 2069.
Zo zie je onderweg hoe ze met koeien
en zeis de grond omwoelen en zo leef je dus blijkbaar in 2069. We
kunnen door de ramen in de leslokalen binnen gluren. Op deze katholieke (!) school
zitten ongeveer zeshonderd leerlingen! Met verschillende geloven. Dit kan dus gelukkig ook al in Nepal. Ze gaan tot klas veertien. Vraag ons niet
waarom! Na de rondleiding geven wij de jongen wat geld. Na veel
aandringen wil hij het aannemen. Blijkbaar heeft hij nu de smaak echt te pakken
want hij laat ons werkelijk het hele dorp zien. Na drie uur wandelen
in de hitte, slecht drinken en moeizaam Engels van zijn kant willen wij wel terug naar de Old Inn. Gelukkig heb ik wat last van mijn
knieën dus dat kunnen wij ook als excuus gebruiken. Onderweg hebben we uiteraard
weer mooie foto’s gemaakt van de locale bevolking door middel van
buikfotografie! Ik krijg dit steeds beter onder mijn gare knieën.
Gewoon de camera aan zijn band laten bungelen en op goed geluk op de ontspanknop drukken.
Het
is nog niet zo toeristisch in Bandipur. Hoewel de kinderen je eerst
lief aankijken, hun handen voor de borst doen en "Namaste" en "choclat" zeggen. Dan kun je wel prachtige plaatjes van ze maken. Geef je ze niks is
het ook goed want ze blijven lachen hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten