vrijdag 6 april 2012

Zondag 1 april 2012 - Weer thuis

Gisteren hebben we tot acht uur uitgeslapen. Wat een luxe. Om twee uur in de middag worden we voor de laatste keer opgehaald door Harry. We besluiten tot die tijd bij het hotel te blijven en geen spannende dingen meer te ondernemen en sturen het laatste mailtje vanuit Nepal naar huis.


De Nepalezen begrijpen echt niets van de zomertijd. Het vliegtuig vertrekt niet een uur eerder, maar een uur later vanaf Kathmandu.


We zijn nu een uur eerder vertrokken vanaf ons hotel. Spijt hebben we daar echt niet van........... Het inchecken duurt echt vreselijk lang. Eer we door alle controles heen zijn, zijn we al weer een paar uur verder. De tijd gaat snel. In de rij ontmoeten we de groep Nederlanders weer en wisselen we over en weer onze verhalen uit.


Na de tussenstop is Sharja (Verenigde Emiraten) waar de crew wordt vervangen, vliegen we naar Burgas (Bulgarije) om te tanken. Drie keer starten en drie keer landen. Ook weer erg bijzonder.


Uiteindelijk landen we om tien over vijf in de ochtend een beetje erg brak op Schiphol. En stap ik thuis om kwart over zeven binnen. Nu eerst een kop koffie alvorens mijn eigen bedje weer in te duiken.


We hebben een prachtvakantie gehad en kunnen daar met de foto's en de verhalen voorlopig weer een jaar op terug kijken. We hebben al zo'n beetje besloten waar de volgende reis naar toe zal gaan.







De foto's worden binnenkort geplaatst op mijn website www.pieternell.nl



Vrijdag 30 maart 2012 - Terug naar Kathmandu

We hebben de wekker op half zes gezet. We willen de zonsopgang zien. De receptionist van Country Villa heeft ons verteld dat de dag ervoor een mooie zonsopgang gezien was. Een mooie zonsopgang betekent voor ons ook dat wij eindelijk eens de besneeuwde bergen van het Himalaya zullen zien. 

Onze kamer heeft een balkon dus laten we de gordijnen lekker open en half snoozend, na elke tien minuten gaat de wekker, gaan we weer even kijken. En ja hoor..... om zes uur worden wij beloond met een mooie zonsopgang. Helaas is het nog wat nevelig, maar het lijkt net of de zon aan een touwtje naar boven wordt getrokken. We kunnen weer een paar prachtige foto’s maken. 

Daarna even lekker genieten op ons balkon. De adelaars vliegen rond het hotel, het is lekker stil op een groep Chinezen na. Het gerochel en gekwat wat wij al veertien dagen horen............. dat doen zij dus ook. Aangezien het erg gehorig is in de kamer en op het balkon, worden wij daar op ons nuchtere maag op getrakteerd. Wij kijken elkaar dan aan en moeten daar alleen maar weer om lachen. Wij proberen het wel na te doen maar het is gelukkig tegen onze natuur in om dit ook te doen.

Na lekker relaxen in het zonnetje op het balkon, snel een douche nemen en jullie raden het al. Geen stroom!!!!! Maar goed, wij hebben gekampeerd hier in Nepal en zijn dus gewend veel dingen in het donker te doen......... zo ook het douchen. Met de deur open hebben we genoeg licht. 

Hup lekker schoon en fris naar het ontbijt. Dat is weer prachtig verzorgd, alleen wij Hollanders eten toch het liefst brood en kaas en drinken een kopje thee. Ik moet het enorm afzien deze twee weken want de koffie is  nog steeds  …………………… verschrikkelijk hier. Dus thuisfront trakteer ons please op een lekkere kop koffie. De pancakes met jam zijn lekker maar wij hoeven toch echt geen saucijsjes, salami, of bonen.

Om half tien uur worden wij weer opgehaald door Harry en de gids van vandaag. Een groot probleem zijn nu de koffers. Want die passen niet in de kofferbak. De hele week staat een koffer al achter een stoel. Zelfs met hulp van mensen van het hotel en beide koffers verschillende keren gedraaid te hebben, wordt er toch maar besloten om de koffer op de achterbank te plaatsen. Wij worden gescheiden door de koffer!

Na een half uurtje rijden met weer een lekkere massage (de weg moet nog geasfalteerd worden en een truck loost net weer een hoeveelheid stenen op de weg) stoppen wij langs de kant van de weg. Wij hebben begrepen dat wij naar een plateau gaan om het uitzicht te bewonderen en foto’s te maken, maar nee na een wandeling omhoog en omlaag en omhoog en omlaag belanden wij bij een dorpje. Leuk om te zien dat hier de woningen voor de mensen al een stuk beter zijn dan de houten schotten met een golfplaat  erop. Hier gelukkig stenen huizen met golfplaten daken. Onderweg zien we veel schoolkinderen. De school begint hier om tien uur en eindigt om vier uur. 

We kijken hoe de locale drank Roxy wordt gemaakt en daarna vervolgen wij onze weg naar Bhaktapur. Prachtige tempels zien we met heel veel houtsnijwerk. Heel veel schoolkinderen en helaas ook bedelkinderen, eerst verrassen zij je met "Namaste", daarna "foto, foto?" En vervolgens willen ze geld of  een chocolaatje of snoepje. Ik heb een rol snoep in mijn tas. Als ik die wil uitdelen wordt het bijna uit mijn handen gerukt. Margreet heeft  daarvan uiteraard meerdere foto's gemaakt. 

Wederom is Margreet met haar geverfde blonde haar en lange lijf weer een bezienswaardigheid. Stiekem worden er met mobieltjes foto’s van haar gemaakt en af en toe maken de jongeren opmerkingen dat zij haar kleur haar en haar kapsel mooi vinden. Niet verkeerd dus voor een 52-jarige!

De Hindoes offeren waterbuffels en geiten. Ik kan dat niet aanzien maar Margreet staat er eerst van een afstand naar te kijken en daarna natuurlijk van dichtbij. Zij kan tenslotte over iedereen kijken en ziet hoe een waterbuffel en geit worden gedood. Het bloed spuit tegen de tempel aan, de staart wordt van de dieren afgesneden en in hun mond gestopt.



Deze reis is zo indrukwekkend voor ons dat wij thuis alles eens rustig gaan nalezen wat wij allemaal gezien en gehoord hebben van onze gidsen in hun Nepalese Engels.
Af en toe kunnen wij zelf even rondlopen. Maar allebei hebben wij een hekel aan al die mensen die op je afkomen en vragen of je een gids of taxi nodig hebt of dat je wat wilt kopen. 

Na de lunch met een prachtig uitzicht op tempels met prachtig houtsnijwerk en helaas voor de inwoners een kraan waar zij water kunnen halen met emmers of jerrycans (het is bijna vechten geblazen tussen de tientallen vrouwen) vervolgen wij onze weg. 

Wij gaan eerst naar de lijkverbranding van de Hindoes. Zeer indrukwekkend dat wij dat mogen zien. Eerst wordt een stapel hout om en om neergelegd. Daarna wordt de overledene er naar toe gedragen door de zoons. Dochters wonen bij hun schoonouders en nemen dus al zodra zij trouwen afscheid van hun familie. Vrouwen mogen de ceremonie zelfs helemaal niet bijwonen. De zoons lopen een paar keer rond de brandstapel met de overledene, waarna het lichaam neergelegd wordt. Onder een laken wordt de kleding uitgetrokken en in de rivier gegooid, daarna wordt er stro opgelegd en aangestoken.

Zo zien wij acht plekken waar dit gebeurt. En ernaast is de volgende ceremonie al bezig. Tussendoor begint een aap op het dak heftig aan de golfplaten te trekken, daarmee maakt hij een flink kabaal. Voor ons zou dit absoluut de ceremonie verstoren. Voor de Hindoes niet, aan beide kanten van de rivier staan belangstellenden te kijken en foto’s te maken.

We voelen ons daar niet echt prettig bij, maar hier kan dat allemaal. Na deze “trieste gebeurtenis” gaan wij naar de volgende Stupa. Daar lopen we met de klok mee omheen. De gids kan ons niet vertellen waarom dat moet, maar we doen het. Bij het foto’s maken wordt een bewaker een beetje boos op ons, want Margreet is op de trap van de tweede verdieping gaan zitten voor de foto. Tegen ons begint hij in zijn Engels te mopperen en tegen de kinderen, die er ook op staan niet. Dat pikt Margreet dus niet. 

We horen ineens prachtige muziek en zang en kijken van afstand toe hoe monniken zitten te zingen en muziek te maken. Op de weg naar de Stupa zien wij allemaal waxinelichtjes branden en heeft Margreet voor haar pap en mam een lichtje aangestoken.

Ik heb een prachtige klankschaal gekocht en nog wat kleine dingetjes.


En toen op naar het hotel. Nog even gestopt voor een aap die op zijn motor zat te wachten om later weer verder te rijden. Hebben zij hiervoor een rijbewijs???? Ondertussen wordt de lucht steeds donkerder. En als we bij het hotel aankomen begint het stevig te waaien en te stuiven. De auto wordt geparkeerd voor de overdekte ingang van het hotel en we hebben dus nergens last van. We lijken wel VIP’s. Ook nu worden onze koffers weer naar boven gesjouwd. Dit hebben we trouwens niet een keer hoeven te doen. Wat een fijne service is dat. Onze gids van vandaag geeft ons nog wat tips om de avond door te brengen. Heel lief……….maar van de tips gaan we geen gebruik maken. Zal je zien dat we de laatste avond gekidnapt worden. We blijven heerlijk in het hotel en gaan weer vroeg naar bed. Morgen een lange dag voor de boeg.

We hebben heel veel meegemaakt deze vakantie. Heel veel indrukken op gedaan. En vijftien dagen is ook echt genoeg. In allerlei soorten hotels geslapen en in een tent. En nu………. werden we onthaald in volgens ons het meest prachtige hotel van Kathmandu. We weten niet wat we zien. Waarschijnlijk heeft Holland International bedacht dat wij dit hotel zeker verdienden. En nu gaan we kijken wat we op ons bord krijgen als diner. Het zal ons best weer goed gaan smaken.

De vlucht van morgen is een uur vervroegd. We vertrekken nu om 16.20 uur. We weten niet of dat betekent dat we ook een uur eerder landen. Morgenavond zal de vlucht wel op internet vermeld staan.

We hebben het heerlijk met zijn tweetjes gehad maar we verlangen ook naar het thuisfront!



Donderdag 29 maart 2012 - Naar Nagarkot

Helaas moeten wij vanochtend The Old Inn verlaten. Wat een gaaf guesthouse is dit. Het personeel is zo vriendelijk. Allemaal jongelui, die vooral met de Nederlanders, grapjes maakten. Waarschijnlijk begrijpen wij hun humor beter dan de Engelsen of de Fransen!
We denken dat het ook meespeelt dat er een andere groep Nederlanders is. Hun reisleidster heet toevallig ook Margreet en komt al heel lang in Bandipur.


Twintig kamers heeft dit guesthouse en wij voelen ons er ontzettend thuis, ondanks de gedeelde sanitaire voorzieningen en dat er af en toe geen stroom is. Helaas voor mij toen ik net onder de douche stond.

Er staat ons vandaag een lange autorit van zes uur te wachten. Na ongeveer anderhalf uur rijden maakt onze chauffeur Harry ons op de kabelbaan attent. Hij vertelt dat daarboven de hele bekende tempel "Manakamana" is. Die willen wij wel van dichtbij bekijken. Harry overlegt even met zijn baas, hij heeft een strakker schema dan wij denken. En we mogen! Harry gaat zelfs met ons mee.


Een Nepalees betaalt 300 ruupees = 3 euro en wij als "foreigner"  betalen 11 USD=11 euro! En wij moeten evengoed nog in de rij gaan staan. Tot een Nepalees ons vertelt dat wij door kunnen lopen tot de kaartjescontroleman. Die is een beetje sacherijnig en we kunnen alsnog in de rij aanschuiven. en dat is ook weer leuk. 


We weten niet wat we zien........ een vrouw heeft een kip in haar handen en even later zien wij een geit in een bakje de kabelbaan ingaan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Zij worden dus bij de tempel geofferd. Je weet werkelijk niet wat je ziet als je een geit in de kabelbaan omhoog ziet gaan zo alleen. We moeten natuurlijk lachen, maar niet te hard, want het is hun gewoonte en helemaal heilig natuurlijk. Eindelijk kunnen in een cabine plaatsnemen samen met een gezin, man, vrouw, baby, dochter en oma. Dochter vindt het allemaal een beetje eng en zelfs een stophoestje van onze kant mag niet helpen. Of ze schrikt van deze grote Margreet. In Bandipur moest een klein kindje ook al vreselijk huilen toen ze Margreet zag. 

Haha, we worden hier echt bewonderd of uitgelachen dat kan ook. Margreet met haar lengte en ik met mijn grijze kop. Maar daar zitten we niet mee. De tocht naar boven is prachtig. Met een uitzicht op kleine dorpjes en de mensen die er op de velden werken. 

De Nepalezen uit de omgeving zelf mogen gelukkig zonder te betalen met de kabelbaan naar boven. Ze hebben echt geen geld om de tocht naar de tempel te betalen. Anders zouden ze moeten lopen. Die tocht zou een dag in beslag nemen. We verwachten alleen de tempel te zien. Maar voor ons verschijnen er weer een boel trappen. Ik wil geen trappen meer!!!!!!!!!!!! Nu zien we een complete stad met allerlei kraampjes waar ze een heleboel troep verkopen. Zelfs een soort babyborn is er te koop. We noemen deze de Nederlandse Boeddha.  Het lijkt erop dat ze dat zelf ook denken, want verder is er echt geen speelgoed te bekennen.

Als we bij de tempel aankomen zijn we pas echt echt helemaal verbaasd. Een drukte van belang. Mensen op blote voeten die de tempel betreden. Daarvoor hadden ze zij hun meegebrachte dier (haan, geit en weet ik al niet meer) afgegeven om te offeren. Jakkie jakkie. Zo zielig ook. Die arme beestjes. En de mensen lopen gewoon op hun blote kakkies door dat bloed!





Wat een rituelen worden er bij de tempel uitgevoerd. Om het echt allemaal te begrijpen moeten we allebei het “Nepalboek” er nog eens goed op naslaan. De tempel zelf hoeven we echt niet in. Al dat bloed op de grond van de geofferde dieren.

En we moeten toch weer naar de auto. Ondertussen zijn we al weer anderhalf uur verder. Dus weer terug met de kabelbaan naar beneden. We hebben nog vier uur rijden voor de boeg. We moeten nog maar 86 kilometer rijden. Maar om bij Nagarkot te komen moeten we dwars door Kathmandu. En geloof ons dat is echt geen pretje. Totdat we op de Highway naar China komen. Jippie een vierbaansweg. Alhoewel, de Nepalees snapt niet dat je daar echt wel harder mag rijden dan 40 kilometer per uur. Alhoewel er ook mensen oversteken, koeien, honden en mensen met handkarren lopen. Dus is het geen optie om daar met 130 kilometer per uur overheen te karren.

Om half vijf zijn we bijna bij het hotel in Nargakot. Bijna dus. Want er wordt aan de weg getimmerd. Gelijk een file van vier auto’s!!!! De werkmannen moeten eerst een aantal stenen gaan wegscheppen eer wij er door kunnen. Om vijf uur zijn we er eindelijk. Ping!!!!!!!!!! Hartstikke gaar. Na even de kamer verkend te hebben en het balkon van waaruit wij vijf adelaars zien vliegen, duiken wij dus gelijk voor een namiddagdutje het bed in. Wekker gezet voor het eten van half zeven. En nu zitten we moe maar voldaan ons verslag te schrijven. 

Even de foto van de dag erbij zoeken en dan de verslagen van drie dagen verzenden. En dan gauw een douche. We zien helemaal grauw en goor van al het zand.





Woensdag 28 maart 2012 - Onze laatste vrije dag

Voor deze ochtend hebben we de wekker op kwart over zes gezet. Dit om alle andere gasten voor te zijn met het douchen. Mocht wel als je voor half tien je ogen al dicht doet. Zo hebben we een lekkere lange vrije dag. Om zeven uur zitten we al weer op het terras. Nog wel even met een vestje aan, maar het belooft weer een prachtige dag te worden. Onder het genot van een kopje thee kijken we uit op wel honderd zwaluwen die hun dag ook beginnen. Het is hier heerlijk stil. Wat een rust na Pokhara. We weten nog niet wat we gaan doen vandaag, Dus we schrijven eerst (eindelijk!!!!) de kaarten en we posten ze hier in Bandipur.

Er is hier genoeg te beleven, maar die bergen gaan mij een beetje killen. Mijn knieën dan. Dus een wandeling naar de grot 450 meter beneden ons gaat te veel worden. We moet ook weer terug naar boven.

Net een rondje gemaakt door het hotel. Elk hoekje is anders en zo geweldig leuk ingericht. Wat veel zitjes hebben ze gecreëerd. We voelen ons er echt thuis.

En als je dan hier op het terras zit blijkt er ook genoeg te beleven. Ik mag een kijkje nemen in de keuken om foto‘s te maken. Wat een geweldige keuken. Ik schiet weer prachtige plaatjes. Van de keuken uiteraard, maar ook van de mensen die er in werken. Als je dat vraagt vinden ze dat gelijk goed. Ze lijken ook erg vereerd te zijn. Dat maakt het extra leuk.



Margreet is bezig met het verslag van gisteren en opeens zit er een pracht van een leguaan op het muurtje. De fototoestellen worden er weer bij gepakt. Dan is het (tweede) kaartje van mijn toestel vol. Raar hè? Maar ik kan het kaartje nog op tijd verwisselen om te zien hoe de leguaan zijn vrouwtje heeft gevonden en haar eens stevig van achteren neemt. Lol. Jammer dat we net te laat waren om hier een foto van te maken.

Actie……….. De leguaan is weer terug.

Na de lunch maken we even een wandelingetje en daarna zitten we te lezen op het terras van The Old Inn. De lucht begint te dreigen en we horen gerommel van onweer. We hopen echt op veel regen, want de besneeuwde bergtoppen hebben we niet meer gezien na onze “Tijgerberg”. Op een andere berg ontstaat een brandje. Wat waarschijnlijk met opzet is aangestoken om de grond vruchtbaar te maken. Wij vinden het wel een erg groot fikkie. Maar het blijkt onder controle te worden gehouden.

The Old Inn is intussen goed gevuld met gasten en er wordt een groots diner voorbereid. En lekker dat het is. We eten binnen vanwege de onweersdreiging. En je moet The Old Inn echt hebben gezien om er een indruk van te krijgen hoe knus het daar is.

En alweer is er een dag voorbij en het regent niet.



donderdag 5 april 2012

Dinsdag 27 maart 2012 - Op naar Bandipur

Vandaag is Harry weer om acht uur present. We hebben hem zowaar gemist. Na even een en ander betaald te hebben (het paragliden en zo) gaan wij op weg met de auto naar Bandipur. Na ongeveer een uurtje rijden op de highway met de koeien, mensen en het getoeter van alle auto’s op een slingerweg met vreselijk veel haarspeldbochten hebben we een korte pauze en vervolg wij onze weg naar Bandipur.

Vlak voor Bandipur stappen wij uit en mogen wij verder lopen. Waar zijn we nu terechtgekomen? We snappen al snel waarom we niet met de auto verder kunnen. De dorpsstraat bestaat uit diverse trapjes.

Harry belt met het hotel en er komen twee kofferdragers aan.

Na een korte tocht door de dorpsstraat, het ziet er echt in het begin niet uit, komen wij aan bij de Old Inn. Het hotel is zijn naam waard. Het gebouw is tweehonderd jaar oud, heeft vier etages en heel veel kleine trapjes. De doorgangen zijn niet geschikt voor lange mensen, dus als Margreet nu echt een kromme rug gaat krijgen komt het hierdoor!

Onze slaapkamer is fantastisch. Uiteraard twee bedden en luiken voor de ramen. Je mag eerst de klimrhododendron even opzij houden voor je de luiken kunt sluiten. 



Het is er erg donker, drie kleine lampjes en dat is voor ons niet genoeg, dus leve de zaklampen. In dit hotel hebben wij gemeenschappelijke sanitaire faciliteiten. Gelukkig zitten wij op een hoog.... de douche en de toiletten zijn vlakbij. Er hangt een boiler dus we besluiten om na het avondeten te gaan douchen. De andere gasten zijn hopelijk niet zo slim als wij Hollanders. Onze koffers gooien wij op bed en we gaan naar beneden om te lunchen. De Nepelase keuken is heerlijk, zo lekker gekruid. Het duurt even voor de bediening doorheeft datals wij thee willen drinken, wij graag apart gekookt water willen hebben en de theezakjes apart. Anders krijgen we "Black thee" of thee met veel melk met een vel! Gelukkig heeft Margreet een doos Pickwick smaakjesthee meegenomen, echter de kruidenthee is hier veel lekkerder.

Dan gaan wij het dorp Bandipur verkennen, want we hebben hier anderhalve dag vrij. We lopen langs een school en langs terrassen, waar onder andere rijst op wordt verbouwd. We komen op een plateau met een prachtig uitzicht over de bergen, de terrassen en een gedeelte van het dorp. We zitten even heerlijk onder een boom tussen de geitenkeutels en gaan dan de andere kant van het dorp verkennen.

Vlakbij een gebouw komen wij een jongen tegen die met ons begint te praten. Vervolgens geeft hij ons een rondleiding op zijn school. De jaartelling is hier anders, wij leven nu in 2068 (is de film Back to the Future hier opgenomen?) Erg komisch om te zien dat de leerlingen zich aan moeten gaan melden voor het volgend schooljaar 2069. 

Zo zie je onderweg hoe ze met koeien en zeis de grond omwoelen en zo leef je dus blijkbaar in 2069. We kunnen door de ramen in de leslokalen binnen gluren. Op deze katholieke (!) school zitten ongeveer zeshonderd leerlingen! Met verschillende geloven. Dit kan dus gelukkig ook al in Nepal. Ze gaan tot klas veertien. Vraag ons niet waarom! Na de rondleiding geven wij de jongen wat geld. Na veel aandringen wil hij het aannemen. Blijkbaar heeft hij nu de smaak echt te pakken want hij laat ons werkelijk het hele dorp zien. Na drie uur wandelen in de hitte, slecht drinken en moeizaam Engels van zijn kant willen wij wel terug naar de Old Inn. Gelukkig heb ik wat last van mijn knieën dus dat kunnen wij ook als excuus gebruiken. Onderweg hebben we uiteraard weer mooie foto’s gemaakt van de locale bevolking door middel van buikfotografie! Ik krijg dit steeds beter onder mijn gare knieën.

Gewoon de camera aan zijn band laten bungelen en op goed geluk op de ontspanknop drukken.

Het is nog niet zo toeristisch in Bandipur. Hoewel de kinderen je eerst lief aankijken, hun handen voor de borst doen en "Namaste" en "choclat" zeggen. Dan kun je wel prachtige plaatjes van ze maken. Geef je ze niks  is het ook goed want ze blijven lachen hier.

Om half acht staat er een heerlijk buffet voor ons klaar. Het is druk in de Old Inn. Zeker wel vijfendertig gasten. En allemaal zitten we buiten op het door "olielampen" met een gloeilamp verlichte terras. Het is een supermooie avond. De zon gaat onder achter de bergen en een paraglider hangt ernaast. Een prachtzicht. Na het diner nemen we allebei de tweede douche van vandaag. We zien er echt niet meer uit. En om negen uur liggen we weer in ons mandje. Een paar bladzijden lezen en dan gewoon lekker het licht uit en slapen…………





Maandag 26 maart 2012 - Een vrije dag - Wat zullen we doen vandaag?

Een onverwachte actie van ons beiden...... Tijdens het ontbijt zien we in de lucht een gemotoriseerde paraglider. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde, zullen wij dat ook gaan doen? Ik ben meteen naar de receptie gegaan, een en ander gevraagd en een flyer meegenomen. Binnen een minuut weten wij het zeker....... dat gaan wij doen.

Om elf uur worden wij opgehaald met een jeep. We rijden even naar hun kantoor om ons te laten inschrijven. Dit soort dingen gaan in Nepal weer heel officieel. Dan weer terug naar het hotel want wij moeten toch echt dichte schoenen aan en een windjack, want het is koud daar boven. Wij hadden expres, als twee gewezen blonde Nederlandse vrouwen gevraagd of wij nog speciale kleding aan moesten trekken en de receptionist zei dat wij rustig met onze Tefa's en t-shirts in de lucht konden want de temperatuur in Pokhara en daar boven was precies hetzelfde...... niet dus.

Na een rit van vijftien minuten met heel veel haarspeldbochten en zeer hobbelige wegen, wederom een gratis massage vandaag, komen wij aan bij de plek vanwaar wij ons van de berg gaan storten. Ik heb een Indiër Parsharbur als pilot en Margreet een Rus Andrej. Hij en zijn vrouw reizen veel. De laatste drie maanden zaten zij in India om te paragliden en nu alweer twee maanden in Nepal. Hij heeft wedstrijden paragliden gedaan in Rusland en komt uit Moermansk. Leuk natuurlijk voor Margreet omdat ze twee jaar terug naar Rusland is geweest. Door het feit dat hij aan wedstrijden paragliden had gedaan en zesde van Rusland was, voelt Margreet zich helemaal safe bij hem. Ik voel me bij Parshuram ook helemaal veilig. Ook hij is een ervaren pilot en doet dit al sinds zijn vijftiende. Zeker tien jaar dus.

Een paragliding behoeft weinig instructies. Je moet het aangeven als je je niet zo lekker voelt, want dan gaan we gelijk terug naar beneden. Het enige wat wij hoeven te doen is de berg af te rennen. We doen dus uiteraard aan tandem paragliden! Ik ga als eeste, na twee keer vallen. De wind slaat vroegtijdig in het zeil en ik word naar achteren getrokken. Toen...... echt twee stappen en mijn pilot en ik zitten al in de lucht. Daarna is Margreet aan de beurt, na drie stappen zijn zij en haar pilot ook van de grond. Het is echt kicken. Een prachtig uitzicht over de bergen. Een adelaar vliegt met ons mee en cirkelt om ons heen. Onderweg worden er video-opnames en foto's gemaakt. Jongens wat een geweldige ervaring is dit. En dat wij dit toch allemaal mogen meemaken, GEWELDIG TOCH?

Ik heb mijn camera (het kleintje) meegenomen en heb zelf foto's gemaakt. Margreet dacht alleen maar, echt niet, zo meteen laat ik de camera uit mijn handen vallen. We hangen bijna een uur in de lucht op een hoogte tussen de 2000 en 2100 meter. Ons hotel ligt aan een meer op 1000 meter ANP dus wij zijn ruim een kilometer de lucht in gegaan. Margreet gaat nog hoger dan ik omdat Andrej dat aan haar vraagt en ze nergens last van heeft. Ik denk dat onze smiles een uur lang op onze gezichten is bevroren. Wat een uitzicht hebben we. Helaas is het ook heel erg heiig en kunnen wij de besneeuwde bergen niet zien. maar dat je adelaars onder je ziet vliegen en op een gegeven moment ook vlak bij je zijn toch werkelijk uniek. 

Tegen het einde van de vlucht vraagt Parshuram aan mij of ik klaar ben voor wat acrobatiek. YES. Whoeiiiiiiiiiii. Dit is zo leuk. Mijn maag voel ik wel even, maar ruimte zat daar beneden. Hoewel...... het zou wel naar boven geblazen worden. Maar ik kan heel wat hebben. En op dit moment vinden we dat we best wel hele grote bikkels zijn. Toch????????? En het leuke vind ik dat we vanochtend voor het ontbijt echt niet wisten dat we een paar uur later in de lucht zouden hangen. En wie weet wat we nog meer gaan beleven. Je zou zeggen dat we alles wel gehad hadden. Maar elke dag is een verrassing op deze rondreis.


Na deze belevenis doen we nog een rondje langs de River Side van Pokhara. We kopen nog wat leuke dingetjes voor thuis. En ........... we kopen eindelijk de kaarten om op te sturen. Daar hadden we echt niet eerder de tijd voor. Sorry.



Zondag 25 maart - De vierde en laatste dag van de Trekking - President's Trek van Australian Camp naar Dhampus Phedi

Geen zonsopgang vandaag. Tenminste wij zien hem niet. Gombu vertelt vannacht bij onze tent een hert te hebben gezien en gehoord. Hij maakte blijkbaar nogal veel kabaal. Maar daar hebben we fijn niks van gehoord. Het idee een hert langs je tent........ Toch niet in de denken?

We beginnen na het ontbijt aan het laatste gedeelte van de tocht. We lopen langs het kantoor van de "National Trust for Nature Conservation", het officiële eindpunt van de trekking. We krijgen daar het bewijs uitgereikt dat we tocht hebben uitgelopen. We mogen trots zijn op onszelf en dat zijn we dan ook.

Gombu heeft besloten mij het allerlaatste niet officiële stuk niet te laten lopen. Het is een lange  steile bergtrap en mijn knieën willen nu echt niet meer. Om half tien stap ik met Gombu in een Jeep. Het zal vechten worden om een plekje dus hij zet mijn rugtas alvast op de achterbank. 

Margreet en de kok lopen verder. We doen wedstrijdje wie er het eerst is. Eer we rijden zitten er vijftien mensen in en op de Jeep. Voorin vier. Een passagier bijna op schoot bij de chauffeur. Vier op de achterbank. Vier in het bakkie. Twee op het dak en eentje hangt aan de zijkant. Hilarisch. Leuk om ook dit eens een keer mee te maken. De Jeep rijdt op zijn gemak met een gangetje van vijftien kilometer per uur naar beneden. Hij kan echt niet sneller. Een pad wat je natuurlijk geen weg kunt noemen. En zo’n vracht……… Margreet heeft gewonnen en zit beneden al op ons de wachten.

In Pokhara krijgen we nog een lunch. Alle spullen die wij hebben gebruikt tijdens onze trekking worden schoongemaakt en opgeruimd.


Gombu bestelt een taxi en rijdt met ons mee naar het hotel in Pokhara. De taxi is weer zo’n gare bak. Rond 13.00 uur zijn we daar. Douchen………. Dat is natuurlijk het eerste wat we willen. Maar eerst onze rugtassen leeggooien. We willen een en ander uitwassen. Wat een puinhoop is het ineens op onze kamer. We zien dat het hotel ook een laundry service heeft. Dus besluiten we heel decadent onze zooi te laten wassen. Hoezo verwend????

We hebben een heerlijk middagje relaxen voor de boeg en daar gaan we fijn aan toegegeven. En nee, geen dutje deze keer, maar het verslag van de trekking op het noodboekje plaatsen en naar huis mailen.




Zaterdag 24 maart - Dag drie van de trekking - President's Trek van Bhadaure naar Australian Camp

Weer vroeg uit de veren. We willen de zonsopgang zien. Helaas is het te bewolkt. Jammer, maar we krijgen nog meer kansen. Deze nacht hebben we gelukkig beter geslapen dan de vorige. Het harde matrasje begint al te wennen en we hebben van onze vesten hoofdkussens gemaakt. We krijgen we weer een heerlijk ontbijt. Terwijl wij aanzitten wordt ons tentje weer afgebroken.

Er staat ons een zware tocht te wachten. Maar we hebben het vooruitzicht op een vrije middag. En inderdaad.......... het is zwaar. Het is erg steil met veel trappetjes. Maar juist die trappetjes nekken mij een beetje. Mijn knieën worden al aardig gaar. Na weer afgedaald te zijn hebben we bij "Hotel Restaurant Thakali" wat gedronken. We slapen liever gewoon in een tentje. Daar zien we ook weer wat vreemde dingen die echt weer een foto waard zijn natuurlijk. In de zon hing er geitenvlees te drogen. Echt geen zicht. En ik zou het ook niet willen eten. In Zuid Afrika doen ze dat ook. Het heeft daar een naam. Meike weet dat vast nog wel. Het wordt daar als snack gegeten. Daarna beginnen we echt aan het zwaarste gedeelte van deze dag.

Maar wat je onderweg allemaal tegenkomt en ziet………… Je bent zo weer vergeten dat je knieën gaar zijn.

Opeens komt er in een hoog tempo een groep jonge kinderen naar beneden rennen met op hun rug manden gevuld met gekapte houtjes voor de kachel. Ze hebbenn volop plezier en lijken niet moe te worden. En gewoon op hun slippertjes hoor. Ze zijn het natuurlijk wel gewend. Op het steile pad naar boven lopen we ook langs enkele huisjes. Zo zien we, zoals beloofd in de reisgids, het Nepalese volk in hun eigen doen. Wat een ontzettend zwaar leven. 

Dan horen we een hoop bellen en hoefgetrappel en komt er een bende ezels aangelopen in een behoorlijk rap tempo. Wat een leuk zicht is dat. We zullen ze deze middag nog vaker zien langslopen. Heen met vracht en terug zonder.





Om twaalf uur komen we al op ons kampement aan. En wat geweldig leuk is het daar. De plaats, Australian Camp, bestaat uit diverse lodges en kampeerplaatsen. 

Ons tentje wordt weer opgezet op het veld omringt door geitjes, koebeesten, honden en poesjes. Okeej, nu wordt  het toch echt wel tijd voor een middagdutje. Helaas wordt de lunch weer geserveerd. Twee maal per dag warm eten……… ook daar wen je aan. Daarna vallen we allebei moe en voldaan als een blok in slaap. 

Wij zijn niet de enigen die dat doen. Een van de porters ligt heerlijk op haar matje te dutten. En de anderen zijn ook verdwenen.

Een lekkere luie middag hebben we. Echt dubbel en dwars verdiend. De douche was niet pour ecrivez `a la maison. Dus dat doen we dan ook maar niet.

Ook een kattenwasje doet wonderen en we worden alweer aan het diner verwacht. De “Dininghall” is wel heel speciaal. We hebben het koud en hebben een shirt met lange mouwen, een vest en een jack aan. We zitten immers bovenop een berg van  2.220 meter. We worden binnen genodigd alwaar een heerlijke kachel wordt opgestookt. Hij ziet er niet uit, is helemaal verroest. Maar hij geeft warmte en dat hebben we nodig om weer bij te komen. In de hoek van de ruimte staat een grote flatscreen. Maar elektriciteit vandaag………. Dat zit er niet in. Voor de mensen zelf is het ook altijd een verrassing als dat er wel is. Dus het wordt dineren met kaarslicht en een zaklamp.  Het is weer heel erg lekker en we liggen om half negen alweer in onze -20 graden slaapzak.

Onze wekker wordt weer voor de zonsopgang gezet. Waarschijnlijk hebben we weer pech, want vanmiddag raakte het al aardig bewolkt. Maar we zijn er nu aan gewend vroeg op te staan. We gaan er vroeg genoeg voor naar bed.



Vrijdag 23 maart - Dag twee van de trekking - President's Trek van Bhaisekharka naar Bhadaure

We hebben de wekker toch maar eerder gezet. Half zes lijkt ons een mooie tijd. ’s-Nachts voelen wij iets langs onze tent gaan. Waarschijnlijk is het een bergmuis. We staan op een veld waar de buffalo’s hun aandenken achter gelaten hebben. Gelukkig hebben we allebei een zaklamp mee om er niet in te trappen.  Allebei hebben wij niet zo goed geslapen. Het ligt best hard op een dun matrasje met een slaapzak. Dat is een beetje onwennig maar dat schijnt de eerste dag altijd zo te zijn. We worden al wakker van het gerommel van de sherpa. De kok en zijn maatje zijn al bezig met heet water voor de thee en het waswater. 

Na een ontbijt met havermoutpap (jak, ik krijg daar echt kokneigingen van, dus ik laat de pap liever voor wat hij is) toast met jam, honing  of suiker. Daarna gaan we weer op pad. Eerst nog even tandenpoetsen met van onze kant eens een keer veel lawaai. Niemand houdt zich hier in, dus wij laten ons ook eens lekker gaan. Vandaag, de start is om half acht, een heerlijke wandeling met veel op en neer, gisteren veel bos en bergen.  Vandaag een andere natuur, veel open grasvelden en uitzicht op de prachtige besneeuwde bergen, op weg naar Baudurah.

Onderweg schrijven we in een schriftje het bedrag op wat we doneren. Dus onze namen zijn nu ook in Nepal bekend. Het pad in het Annapurnagebied wordt door de bevolking gemaakt. De leistenen worden handmatig aangelegd.

Het is prachtig weer, een steile klim staat ons te wachten en ook weer een daling natuurlijk en weer een stijging en een daling. Het is zwaar vandaag, het is zeer warm, maar de “Tijgerberg” maakt veel goed. We willen hem perfect op de foto krijgen. Gisteren al mooie foto’s gemaakt maar vandaag is hij nog mooier.

Tussen de middag weer een heerlijke lunch. Margreet denkt de kok maar mee naar huis neem (ik heb tenslotte mijn eigen kok al). Wederom weer veel te veel eten op het menu. Een heerlijke groenten-noodle soep met een soort gefrituurde pannenkoek, sperziebonen, spinazie en tonijn uit blik. Daarna heerlijke Orange om te drinken en na afloop fruit en thee. Zo kunnen we weer voldaan aan het vervolg van de tocht beginnen. Dit hadden wij echt nodig.



Nog even een stop voor we bij ons kampement aankomen. Onze porter en een local maken even een praatje.

Even voor half vier komen we aan. En niet te geloven......... er is een douche met een aparte normale toilet, even niet op de hurken deze keer. Onze tent staat alweer klaar. We willen eerst even een dutje doen omdat wij slecht geslapen hebben. Maar we worden gewekt voor de thee grrrrrrrr.

Na de thee nemen we dan maar een douche. Spartaans is hij!!!! De warmwaterkraan geeft koud water! Margreet is een bikkel en gaat er gewoon onder. Ik niet hoor, wel mijn haar even gauw wassen. 

En dan het diner. Het liefst waren we allebei gauw in bed gekropen. Wij zijn er stik van.

Maar het eten is weer heerlijk. Soep, spaghetti, saus, kaas, gevulde groentenrolletjes en pizza.  

Vandaag hebben wij 7,5 km gelopen, dus ………………….. het eten doet ons weer goed.



woensdag 4 april 2012

Donderdag 22 maart - Dag een van de trekking - President's Trek van Bhumdi naar Bhaisekharka

Om negen uur worden we opgehaald met de “taxi” een oude Suzuki Alto geloof ik. Klein dus. De spiegels zijn met plakband vastgemaakt! Na ongeveer een uur rijden, wegen vol  met keien (we hebben weer een gratis massage) rijden we naar het beginpunt van de trekking. We begrijpen niet dat de banden en veren het volhouden. Bij Bhumdi aangekomen worden we opgewacht door twee vrouwelijke dragers/porters van twintig en veertig jaar oud en de kok. In  hun draagmanden gaan onze rugtassen, slaapzakken, hun spullen en vier dozijn eieren. Een ander draagt de tafel en de tenten. Ongelooflijk hoe sterk ze zijn. Na behoorlijke stijgingen en dalingen in hoge temperaturen komen we aan bij de lunchplek. De lunch is zeer uitgebreid....... soep, brood, salade, patatjes, thee, lemon en heerlijke mandarijntjes toe. Er staat een aparte jerrycan en Dettol om onze handen te wassen.

We vinden het weer heel knap van onszelf hoe wij de tocht tot nu toe volhouden. We hebben vijfhonderd meter stijging volbracht in ongeveer zes uur tijd. Onderweg genieten we van de prachtige natuur. Het mooiste op deze dag de top van een berg in de vorm van een tijgerkop. Prachtig te zien door de eeuwige sneeuw die er bovenop ligt.




We hebben een mooi uitzicht op de Annapurna en komen diverse bosjesmannen, takkewijven en kakmadammen tegen. Niet te geloven wat mensen allemaal in de manden op hun rug vervoeren.

Om half vijf komen wij aan op het tentenkamp. Onze tent is al opgezet en iedereen is druk bezig met de andere tenten, de keuken, onze diningroom en onze toilettent op te zetten.

De ”diningroom” is een complete verrassing. We denken dat de mannentent wordt opgezet. Groot en hoog, maar dan worden er een tafel en krukjes ingezet en worden we uitgenodigd voor de thee en koffie of chocolademelk.

Margreet gaat aan de thee en ik, na zeker vier dagen geen koffie te hebben gedronken, aan de koffie. Nescafé........., maar alles beter dan Nepalese koffie. We zijn eerder al gewaarschuwd en het klopt….....De Nepalese koffie is echt niet te zui….. drinken.

Moe als we zijn gaan we lekker languit op het gras liggen om wat uit te rusten. Twee adelaars in de lucht verwelkomen ons.

We maken gebruik van ons privétoilet en niet te geloven...... er hangt zelfs toiletpapier.

De dames/porters lopen heerlijk met hun mobiel te bellen. En ook niet te geloven.... voldoende bereik hier in dit afgelegen gebied.

Wij hebben dus zeven mannen/vrouwen die ons begeleiden. Vier porters, een kitchenboy, een kok en onze gids.

Na een heerlijke paddenstoelensoep wacht ons de volgende gang. Rijst met een saus, aardappels met boontjes, bloemkool en rauwkost. Met de rauwkost zijn we voorzichtig. Het wordt natuurlijk gewassen, maar het water wat wordt gebruikt is niet te vergelijken met ons water in Nederland. Daarna een toetje een appelbeignet jammie. Hoe de kok het voor elkaar krijgt een appelbeignet te maken is ons een raadsel, maar het lijkt net of hij zo uit de oven komt. En een oven hebben ze toch echt niet mee gesjouwd. Na het avondeten krijgen we een heerlijke beker met een Nepalese drank. De helft ervan bestaat uit alcohol. De rest is niet geheel duidelijk. Maar lekker is het wel. Roxy heet het. We zullen er vast ook lekker op slapen.

Zelfs in onze diningroom hangt een lamp die wij mee kunnen nemen naar onze slaaptent. Wat een rust hier, alleen vogels en het gekwat van onze sherpa en zelfs ook van de dames. We kunnen er maar niet aan wennen. Het gerochel  elke keer weer.

Voor het naar bed gaan horen wij hoe laat wij gewekt zullen worden. Zes uur!!!!!!!!!!!! En dat voor een vakantie. We zullen wel beloond worden met een kop thee en een kom heet water om ons te wassen. Dat maakt het wel goed haha.

Voor we ons tentje opzoeken zien we een prachtige hemel met honderden sterren. We liggen al om half negen in onze slaapzak. Na zo'n hele dag buiten dat wil wel. 







Woensdag 21 maart 2012 - Van Chitwan naar Pokhara


Vandaag rijden we van Chitwan naar Pokhara met onze Harry. Hij is weer geweldig.

Een rit van 160 kilometer. Daar doe je vijf en een half uur over. Tatatata. Weer Wacky Wheels Meik. Lol.

Onderweg natuurlijk zien we natuurlijk weer heel veel. Harry maakt voor ons graag een tussenstop om ons foto's te laten nemen. Prachtige plaatjes maken we van mensen die aan het werk zijn op de rijstvelden. Wat een zwaar werk. Van zes tot zes staan de mensen gebogen over hun velden. Niet in te denken dat wij dat zouden moeten doen. Wij kopen ons eten bij Appie. Zij verbouwen het zelf.



Elke dag is het weer indrukwekkend hoe slecht de mensen het hier hebben en dat wij zo ongelooflijk verschrikkelijk verwend zijn in Nederland.

Huizen van een paar schotten met golfplaten erop, wassen langs de rivier of in een levada langs de weg. Nepal is een derde wereldland maar oh, oh, oh niet te geloven dat op deze aardbol mensen zo leven.

Vanochtend niet eens een douche genomen (we hebben gisteravond gedoucht voor het licht uitviel!) omdat er maar vijf dunne straaltjes uit de douchekop kwamen. De Nepalezen staan langs de kant van de weg onder een enkel kraantje met een klein straaltje hun haren en zich zelf, wel bedekt, te wassen.

Van de Wegenwacht hebben ze hier uiteraard nog nooit gehoord. Langs de weg ligt een gekantelde vrachtwagen. Die kan daar dagen, weken of langer blijven liggen. 

Hotel met eindelijk weer Wifi. Waar zouden we zijn zonder internetverbinding. Nog steeds in Nepal denk ik, maar dan zouden jullie niet weten hoe geweldig we het naar onze zin hebben. Heerlijk weertje. Vandaag was het hier 28 graden Verhitte emoticon  Goed uit te houden dus. Lente in Nederland???? Ik zie op nu.nl 13 graden Zieke emoticon

Het hotel is mooi. We verlangen weer naar ons bedje. Maar eerst nog even ons diner.

Even de foto van de dag bepalen. Elke dag een hele klus.

Vanaf morgen hebben we vier dagen internetstilte....... Morgen beginnen we aan onze trektocht. The President's Trek. Domboe............ volgens ons heet onze sherpa echt zo (morgen maar weer even vragen) is hier al langs geweest met de instructies. Hij mag ons begeleiden samen met  de dragers die niet ons dragen maar onze bagage en de kok en de keukenhulp. In het totaal zijn ze met zeven mensen. Speciaal gaan er twee vrouwen met ons mee. Dus jullie hoeven nergens bang voor te zijn. Tot zondagmiddag. Dan zullen jullie weten of en hoe we dit alles hebben overleefd.

Dit verslag is gemaakt bij kaarslicht in de tuin van het hotel. Wat hebben we het goed.



Dinsdag 20 maart 2012 - Olifantensafari en nog veel meer

Vandaag onze olifantensafari. Eerst een lekker ontbijt in de lodge, daarna even een paar minuten rijden tot de opstapplaats. We zijn er te vroeg dus lopen we even wat rond. We spotten al een ijsvogel.

Daar komen ze aan........ vijf olifanten met bak op de rug gevuld met vier toeristen per olifant. Nadat vier mensen zijn afgestapt mogen we via een trapje plaatsnemen op de geweldige rug van een olifant. En dan loopt ze over het gras, door een sloot het Chitwan National Park in.

Een ervaring op zich op zo vervoerd te worden. De tocht duurt ongeveer anderhalf uur. Onderweg zien we geen neushoorns waar wij op hopen, maar wel herten en een dier in de struiken die we niet kunnen plaatsen. De natuur is prachtig. Er zijn geen echte paden. Maar Olifant loopt door de bebossing. Geen struik is haar teveel.

Ook spotten we een marter en natuurlijk zien en horen we veel vogels. Na de tocht zien wij hoe de olifant zichzelf wast. En ja we hebben gefilmd. We mogen op de rug van de olifant gaan zitten om ook een douche te krijgen. Maar het water ziet er niet zo geweldig fris uit. En wij zijn dus voorzichtig met het water hier!



We kijken langs de kant toe hoe andere mensen een olifantendouche nemen.

Na de lunch op de lodge mogen wij de kano in. Onderweg zien we apen en we worden ergens afgezet. En dan begint de jungletocht op zoek naar neushoorns.

Nou, we zien ze inderdaad. De gidsen horen ze al van ver. Blijkbaar is het voor Neushoorn tijd om ruzie te maken, want we moeten snel de andere kant op. Als de mannetjes ruzie maken moet je snel weg zijn, ze zien heel slecht maar hun reuk is geweldig en ze rennen veertig kilometer per uur. Dat verwacht je niet van zo’n log beest. Spannend is het wel.

Een krokodil ligt lekker te rusten op een zandbank. We zien tijdens onze wandeling heel veel pootafdrukken van tijgers en die leggen we ook vast op onze camera's. Aan het einde van de tocht zie we nog een babyneushoorn en als klap op de vuurpijl twee volwassen neushoorns die lekker in het water liggen. De gids maakt daarvan dichtbij met onze camera’s foto’s. Wij mogen niet dichterbij. De bomen die hier staan zijn niet echt klimvriendelijk. En we moeten toch de boom in als het gevaarlijk wordt. Maar wij zijn echt niet bang en zien wel wat ervan komt. We vinden onszelf wederom weer heel erg stoer. De jungletocht duurt langer dan gepland. We hebben genoeg water bij ons, maar we zijn blij weer bij de lodge te zijn.

Wederom heeft de kok erg lekker gekookt. We vragen hem hoe lang hij werkt op een dag. Van vijf uur in de ochtend tot elf uur in de avond. En dat zeven dagen per week als er toeristen zijn!!!
Van een CAO hebben ze hier nog nooit van gehoord en het salaris wat ze verdienen is werkelijk verschrikkelijk laag. Er heerst hier een werkloosheid van vijfenveertig procent en degene die werken verdienen gemiddeld € 300,-- per jaar!

Het is een ontzettend vriendelijk volk en je schaamt je werkelijk hoe rijk wij het hebben. Dus de economie hier maar stimuleren en geld uitgeven! Maar ja, alles kost hier werkelijk niks. Morgen gaan we in Pokhara nog proberen een trekkingsbroek te kopen. Hier kost zo'n broek ongeveer € 15,--  In Nederland betalen we daar gewoon € 80,-- voor.

We zijn er stik aan nu en kruipen lekker in ons harde mandje. Echt lekkere bedden kennen ze hier niet. Waarschijnlijk omdat ze zelf niet eens een bed zoals wij dat kennen hebben. Erg hé? 

We hadden voor morgenochtend nog de mogelijkheid om een babyolifantje te gaan bezoeken. Maar dat gaat niet lukken. Harry is de baas en we hebben weer een flinke reis voor de boeg.



dinsdag 3 april 2012

Maandag 19 maart 2012 - Raften op de Trisuli en op naar Chitwan National Park


Vanochtend zeer vroeg op. We zullen al om half acht vertrekken. De eerste schrik, waar praten we over als je hier al weer een paar dagen bent..... geen elektriciteit. Gelukkig staat er dus een kaars met lucifers klaar op het nachtkastje en ik had een zaklamp bij de hand. De koffers hebben wij al gisteravond ingepakt, dus dat hoeft dus niet in het donker te gebeuren.

Na een autorit van ongeveer twee en een half uur komen wij aan het raftpunt. Gisteravond is ons verteld dat wij een wetsuit zouden krijgen, dus niet, gelukkig hebben we onze badkleding al aangetrokken. Met reddingsvest en helm het water op na instructies in het Nepalese Engels. Forward en back, left en right is makkelijk te verstaan. Helaas vertelt hij ook wat te doen als wij overboord zouden gaan..... Mhhhhhh dat is even minder, meteen denkend aan je bril en vooral geen water uit de rivier in je mond krijgen, Suriname staat ons nog vers in het geheugen! Nooit gedacht onder een boot terecht te kunnen komen, maar om er onderuit te komen is simpel en met een reddingsvest aan voelt het wel goed. Natuurlijk moet dit alles door de crew worden vermeld.

De eerste stroomversnelling is kicken. Margreet vliegt er zelf bijna uit en denkt "oeps als dit de komende drie uur zo doorgaat word ik daar niet vrolijk van". Daarna kalm water en regelmatig stroomversnellingen. Kortom aan het eind waren de stroomversnellingen door ons verdeeld in categorieën. Van 1 tot 5. We hebben een aantal keren categorie 5 gehad. Voor iedereen die het nog nooit gedaan heeft........ doen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! We kijken elkaar regelmatig aan, kicken, wauw, cool en wat is dit gaaf om te doen.

Onderweg zien we veel dorpjes en kinderen die aan het zwemmen zijn. Onze boot wordt geënterd door twee Nepalese jongetjes. Dit schijnt dus regelmatig te gebeuren. Ze worden door ons met veel plezier overboord getjoept. 

Onderweg zie we nog apen die aan het spelen zijn en af en toe drinken uit de rivier. Veel bekijks hebben we onderweg en tegen iedereen maar gezwaaid en bye bye gezegd. We zijn nog met vier Nederlanders, een stagiaire en twee gidsen/leiders. Een boot met crew voor ons bekijkt eerst hoe zwaar de stroomversnelling is. Daarna kunnen wij er over .

Toppunt bij categorie vijf is dat een van de roeiers van het raftteam zelf overboord gaat,  een mederafster en ikzelf  bijna!!!!!!!!!!!!!!!! 



Mister Harry komt ons ophalen. We zijn aan de andere kant van de rivier uit de boot gestapt. En we mogen terug over een………… hangbrug. Ook weer leuk om mee te maken. Heel apart. Hij is stevig zat en wiebelt niet al te veel. We blijken zestien kilometer te hebben geraft.

Na nogmaals twee uur in de auto gezeten te hebben zijn wij nu aangekomen bij Chitwan National Park. Een hele gave kamer, uitzicht op de natuur, heerlijk eten en morgen de olifantensafari, kanotocht om krokodillen te spotten, wandeling door de jungle en nog veel meer. 

Net hoorden we dat Holland International de olifantentocht uit het programma heeft gehaald terwijl we ons hierop zo hadden verheugd..........Het is vervangen door een Jeep Safari. Maar Nepalezen zijn best wel lief. We mogen nu toch olifant gaan rijden. 

We kunnen gelukkig eerst douchen. Er wordt op de deur geklopt dat het eten klaarstaat. Moeten we nog haasten.

Al met al was het weer een geweldige dag. We gaan nu de foto van de dag uitzoeken. Jammer dat we die niet kunnen plaatsen omdat we geen wifi hebben.

Harry blijft geweldig. Hij rijdt ons in een Tata. Het is eigenlijk een Toyota te zien aan het embleem. Maar ik snap nu waarom er Tata opstaat.  We hebben gefigureerd in Wacky Wheels vandaag. Zie je het voor je Meik? Echt joh. De wegen en het verkeer zijn in Nepal zijn vele malen slechter dan in SA. 

O en tolwegen hebben ze hier ook. Althans………… tol. De wegen zijn een grote pothole. De tol moet je betalen aan mensen die langs de weg staan. Gewoon een paar vriendjes die op een brommer hangen. Geen idee of dat rechtmatig is. Wij zouden bij ons gewoon doorrijden.


Ships, valt de stroom weer uit hier. Gelukkig zijn we op bijna alles voorbereid en hebben we een zaklamp bij ons. En het noodboekje werkt op de accu die gelukkig vol is. Je moet er hier altijd aan denken je apparaten op tijd op te laden.

We zitten nu aan een wit wijntje.

En het licht is weer aan.





Zondag 18 maart 2012 - Kathmandu en Patan


Na een redelijk goede nacht, we waren goed moe, zijn wij vandaag Kathmandu ingegaan. Schokkend om te zien hoe de mensen hier wonen. Door iedereen wordt op straat gespuugd. Helaas zijn er erg veel bedelaars en het valt niet mee om tegen de locale bevolking, die heel hard werkt om rond te kunnen komen, nee te zeggen tegen alle koopwaar. We zijn er een beetje zeer van onder de indruk. Echt vaak naar om te zien. Maar we hebben de opdracht gekregen hier weinig aandacht aan te besteden en dat is maar beter ook.

Heel veel tempels gezien, genoeg voor de hele vakantie. Bijna alle tempels hebben houtsnijwerk, wat zeer indrukwekkend is. Voor een meter houtsnijwerk zijn ze vier dagen bezig en als je bedenkt hoe hoog en breed de tempels zijn............

Eerst hebben we de Stupa van Swayambhunath bezocht met de alziende ogen van Boeddha, die alle vier de windrichtingen goed in de gaten houden. Het is het oudste Boeddhistische tempelcomplex in Kathmandu en ligt op een heuvel twee kilometer buiten de stad. Swayambhunath staat ook wel bekend als de apentempel. Een grote hoeveelheid apen loopt hier rond.

Vervolgens gaan we Kathmandu en Patan in. We bezoeken locale markten en we zien wederom drie of vier tempels. Genoeg nu even dus. 


Margreet is reeds beroemd in Kathmandu. Indische mannen komen op haar af om met haar op de foto te gaan. Het begint met drie man. De groep wordt aangevuld met acht man en en paar kinderen. Tevens wordt ze door de schooljeugd ook stiekem met hun mobieltjes op de foto gezet. Margreet moet ook maar geld gaan vragen de komende dagen. Het is ook elke vakantie raak. Wat een bekijks heeft zij met haar lengte van 1 meter 86. De Nepalezen zelf zijn ongeveer 1 meter 60.

Ook ik val op met mijn grijze kop. We zijn elkaar zo ook noooooit kwijt. 

We geven onze chauffeur Harry elke dag 200 rupees. (=2 Euro). Hij houdt altijd de deur van de auto voor ons open en doet hem ook weer netjes dicht en kijkt echt of al onze ledematen binnen zijn eer hij dat doet. Heel netjes. En hij is werkelijk een ster in het rijden in Nepal. We voelen ons geen moment onveilig bij hem in de auto. En dat is wel erg veel waard.

We hebben nog niet zoveel foto's gemaakt. Denk 400 met zijn tweetjes........... Van putdeksels, monniken, koeien op de weg, nummerborden van de auto's tot de apen en nog veel meer. En de smog boven Kathmandu niet te vergeten. 

Heerlijk morgen de natuur in. We beginnen met een rafttocht en rijden dan door naar Chitwan National Park. Maar nu eerst mijn vestje aan. Het is nu half zes geloof ik en het koelt al aardig af.